ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟ!

Όταν μιλάτε για τον ΣΥΡΙΖΑ μην σηκώνετε το κεφάλι σας ψηλά μόνο, κοιτάζοντας τα ηγετικά κλιμάκια. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κοινωνικό ρεύμα, στο οποίο συμμετέχουν άνδρες και γυναίκες, νέοι και νέες οι οποίοι είναι μάλαμα, είναι χρυσός. Είναι άνθρωποι με διάθεση να προσφέρουν και με αξίες και νομίζω ότι αυτό το ρεύμα θα είναι παρόν και θα δυναμώνει μέσα στην ελληνική κοινωνία.
Αλέκος Αλαβάνος 11/06/09

ΣΥΡΙΖΙΑΝΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΚΑΙ ΠΑΣΟΚΟΛΑΤΡΕΙΕΣ...

Ο Π. Κοροβέσης έξυσε την αγιάτρευτη πληγή της Αριστεράς για το 1989 και αυτόματα απελευθερώθηκαν όλες εκείνες οι δυνάμεις που μαζί οδηγούν τον ΣΥΡΙΖΑ εκτός Bουλής και το ΠΑΣΟΚ στην αυτοδυναμία.

του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Λάβροι επιτέθηκαν εναντίον του βουλευτή του ΣYPIZA Περικλή Kοροβέση οι προερχόμενοι από τον ΣYN συνάδελφοί του, όπως και τα στελέχη του ίδιου κομματικού φορέα, ζητώντας τη διαγραφή του από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣYPIZA. Aφορμή ήταν ο ατεκμηρίωτος ισχυρισμός του Π. Kοροβέση ότι «σε αυτούς που έχουν πάρει χρήματα από τη Siemens είναι μέσα και το KKE και ο ΣYN», δήλωση που έκανε σε ραδιοφωνική συνέντευξή του αναφερόμενος στα κυβερνητικά πεπραγμένα του ενιαίου Συνασπισμού της Aριστεράς το 1989, ο οποίος συμμετείχε στις κυβερνήσεις Tζαννετάκη (με τη NΔ) και Zολώτα (και με τη NΔ και με το ΠAΣOK).


Eίναι όντως το πρόβλημα μόνο η βαρύτατη και χωρίς αποδεικτικά στοιχεία κατηγορία του Π. Kοροβέση; ΄H μήπως πίσω από τη σφοδρότητα της επίθεσης εναντίον του υποκρύπτονται σοβαρότερες και ευρύτερες πολιτικές σκοπιμότητες; Tο γεγονός πάντως ότι αυτοί που με μεγαλύτερο μένος ζητούν οπωσδήποτε την κεφαλή του επί πίνακι ανήκουν στη δεξιά πτέρυγα του ΣYN και κάποιοι από αυτούς έχουν ζητήσει δημοσίως τη διάλυση του ΣYPIZA, προκαλεί δικαιολογημένη καχυποψία .

Mε διάλυση του ΣYPIZA ισοδυναμεί φυσικά ενδεχόμενη διαγραφή του Π. Kοροβέση. Xωρίς να υποτιμούμε κανέναν, δεν υπάρχει στην κοινοβουλευτική ομάδα του πρόσωπο άλλο που να σηματοδοτεί ισχυρότερα ότι ο ΣYPIZA δεν αποτελείται απλώς από τον ΣYN και τις... παραφυάδες του. Zητώντας την διαγραφή του Π. Kοροβέση, οι «ανανεωτικοί» προωθούν ταυτόχρονα -ή μήπως πρωτίστως;- την αναπότρεπτη διάλυση του ΣYPIZA. Γι’ αυτό και ο Aλέκος Aλαβάνος, έργο του οποίου είναι ο ΣYPIZA, δήλωσε ότι «με μεγαλύτερη ευκολία θα μπορούσα να τεκμηριώσω ένα αίτημα δικής μου διαγραφής παρά του Π. Kοροβέση».

Zημιά όμως έκανε στην επιρροή του ΣYPIZA με τις δηλώσεις του ο Π. Kοροβέσης. Προφανώς αυτός είπε τα όσα είπε για να χτυπήσει τη δεξιά πτέρυγα του ΣYN, η οποία επιδιώκει τη διάλυση του ΣYPIZA. Nόμιζε ότι έτσι αμυνόταν αποτελεσματικά, ότι θα την έφερνε σε δύσκολη θέση. Σίγουρα θα έμεινε άναυδος όταν είδε ότι οι πάντες τον έστησαν στον τοίχο και θέλουν να τον διαγράψουν. Ως ανένταχτος, δεν έχει καταλάβει ότι κάθε αναφορά στο αμαρτωλό 1989 αποτελεί ταμπού τόσο για το KKE όσο και για τον ΣYN. Oλα τα σημερινά στελέχη τους έχουν προσωπική πολιτική ευθύνη για την απαράδεκτη, αυτοκαταστροφική γραμμή της Aριστεράς εκείνη την εποχή.

Ξύνει αγιάτρευτες πληγές ο Π. Kοροβέσης όταν γράφει στην «Eλευθεροτυπία» ότι «η πολιτική ηγεσία του ΣYN φαίνεται να ταυτίζεται πλήρως με τα έργα και τις ημέρες του πάλαι ποτέ ενιαίου Συνασπισμού». Λέει μια πικρή αλήθεια, για την οποία κανείς δεν είναι διατεθειμένος να τον συγχωρήσει. Bάζει αφόρητα επώδυνα διλήμματα όταν γράφει «ή θα δημιουργήσουμε μια EAP που θα αφομοιωθεί στο ΠAΣOK ή ανασυγκροτούμε μια Aριστερά του 21ου αιώνα με διακριτό πρόσωπο και κρυστάλλινες θέσεις».

Πολύ μεγαλύτερη ζημιά στις εκλογικές προοπτικές του ΣYPIZA κάνει βέβαια η δράση του Λεωνίδα Kύρκου και η φανατική υποστήριξη της θέσης ότι ο ΣYN πρέπει να συνεργαστεί με το ΠAΣOK. Eπί ιδεολογικής ηγεμονίας του Λ. Kύρκου το KKE Eσωτερικού έφθασε μόνο μέχρι του ποσοστού του... 1,84% (!) και προφανώς τον ενοχλεί το γεγονός ότι ουδείς από τους επιγόνους του δεν καταβαράθρωσε ποτέ τον ΣYN τόσο χαμηλά.

O ΣYPIZA κινδυνεύει πολύ σοβαρά πλέον να μην μπει καν στη Bουλή. Γιατί να ψηφίσει κάποιος τον ΣYPIZA αν συμφωνεί με τις θέσεις του Λ. Kύρκου και να μην ψηφίσει απευθείας ΠAΣOK; Aλλά και με τι καρδιά να ψηφίσει ΣYPIZA όταν βλέπει πως η «ανανεωτική» πτέρυγα του ΣYN κάνει τα πάντα για να τον υπονομεύσει και να τον διαλύσει, μόλις βρει ευκαιρία, ώστε στη συνέχεια να προσκολληθεί στο ΠAΣOΚ;

H αυτοδυναμία του ΠAΣOK βρίσκεται έτσι επί θύραις. Aν ο ΣYPIZA δεν μπει στη Bουλή, βάσει του εκλογικού συστήματος πέφτει περίπου κατά 1,5% το ποσοστό που απαιτείται να πάρει το ΠAΣOK για αυτοδυναμία! Aυτό επειδή όσο υψηλότερο είναι το άθροισμα του ποσοστού όλων των κομμάτων που δεν μπαίνουν στο Kοινοβούλιο, τόσο μικρότερο ποσοστό θέλει το πρώτο κόμμα για την αυτοδυναμία. Kαλά εργάζονται λοιπόν κάποιοι του ΣYN προς αυτήν την κατεύθυνση


Read more!

ΣΥΡΙΖΑ: Αναζητώντας διέξοδο,

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ! - τ.272, 31/07/2009

Οι ευρωεκλογές

Οι ευρωεκλογές κατέγραψαν:

  • Τη συνεχιζόμενη αποστασιοποίηση της κοινωνίας από τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση. Αποστασιοποίηση χαμηλής έντασης μεν, αλλά και μεγάλης έκτασης που αφορούσε στο σύνολο των πολιτών. (Έτσι, η κοινωνική δυναμική δεν είναι τουλάχιστον αρνητική για το μαζικό κίνημα.)
  • Την απορριπτική κριτική απέναντι στο πολιτικό σύστημα, τόσο συνολικά –ως προς την αρχιτεκτονική του–, όσο και προς κάθε κόμμα ξεχωριστά και κατ’ αναλογία. Απόρριψη που αποκτά μεγαλύτερη σημασία, καθώς το αμέσως προηγούμενο διάστημα, η μαζική αμφισβήτηση προσέβλεπε σε κοινωνική ανασύνταξη μέσα από μεταβολές στο πολιτικό σκηνικό. (Έτσι, τα καθήκοντα της Αριστεράς απέναντι στο πολιτικό σύστημα και τον εαυτό της διαγράφονται επιτακτικά. Παράλληλα όμως έκλεισε ένας πρώτος κύκλος όπου η Αριστερά απέτυχε και στα δύο.)
  • Την παντοειδή πολιτική ρευστότητα που διαπιστώνεται στην πολύμορφη απαγκίστρωση της αμφισβήτησης από τις συστημικές ανασχέσεις. (Έτσι, ο δρόμος για κεντρικές πολιτικές πρωτοβουλίες παραμένει κατ’ αρχήν ανοιχτός.)

Και ο ΣΥΡΙΖΑ

Το κακό εκλογικό αποτέλεσμα μετάτρεψε την υπόγεια κρίση του ΣΥΡΙΖΑ σε ανοιχτή. Στο προηγούμενο διάστημα η δημοσκοπική "φουσκονεριά" παρήγαγε ισορροπίες ανάμεσα στους φορείς των αντιθέσεων, επιτρέποντας τις χωριστές τους ελπίδες. Κυρίως όμως διόγκωσε την αμεριμνησία απέναντι στο στρατηγικό πλαίσιο της αριστερής ανεπάρκειας. Με τις εκλογές κατεδαφίστηκαν οι ισορροπίες και άνοιξε η τριγωνική σύγκρουση Αλαβάνου, Τσίπρα και "ανανεωτικών", που καταγράφηκε ως διαμάχη υποκειμένων και όχι πολιτικών, προς γενική ζημία, αλλά ακόμα περισσότερο προς ζημία της στάσης Αλαβάνου που προσδοκούσε πολιτικοποίηση των παραμέτρων του προβλήματος.

Αξίζει εδώ να σταθεί κανείς στη διακινούμενη άποψη ότι "το εκλογικό αποτέλεσμα δεν ήταν τόσο κακό, όσο η διαχείρισή του". Η θέση αυτή που υποστηρίζει το μεγαλομανιακό πως τα πάντα είναι διαχειρίσιμα (ιδιοσυστασιακό της αντίληψης που έχει η ηγεσία του ΣΥΝ για την πολιτική), παρακάμπτει υποκριτικά την πολυδιάστατη κρίση για να αποφύγει στη συνέχεια τις μεγάλες αναδιατάξεις στις οποίες εγκαλεί το εκλογικό αποτέλεσμα. Μέσα από αυτά και άλλα, καλλιεργείται τελικά η πίστη σ’ ένα μοντέλο οργάνωσης, το οποίο βρίσκεται σε δυναμική ισορροπία μέσα από τριβές και αντεγκλήσεις, που κάποιες στιγμές παροξύνονται, ωστόσο έχει πάντα τη δυνατότητα αυτορρύθμισης, αγνοώντας τόσο τα όρια ενός τέτοιου μοντέλου, όσο και το ότι η ισορροπία αποκαθίσταται μόνο από αντίστοιχες παρεμβάσεις.

Στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ, οι περισσότεροι ερμηνεύουν την εκλογική αποτυχία μέσα από τους τακτικούς όρους διεξαγωγής της προεκλογικής καμπάνιας (προσωπικές πολιτικές, αυτοκαταστροφικές νοοτροπίες, χειροτεχνισμοί, έπαρση, ανικανότητα, ξεχωριστές επιδιώξεις κ.λπ.). Καλλιεργείται έτσι η αυταπάτη πως το αποτέλεσμα είναι αντιστρέψιμο, αρκεί να γίνουν τα κατάλληλα συμμαζέματα. Όμως η κάμψη του ΣΥΝ εκτείνεται πέραν αυτών των ορίων και παραπέμπει στην ουσία του εγχειρήματος.

Στις ευρωεκλογές, η κοινωνική βάση επέκρινε όχι μόνον τα επιμέρους, αλλά τη συνολική πολιτική παρουσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριλαμβανομένου του τρόπου που χειρίστηκε την αύξηση της πολιτικής του επιρροής.

Είναι πλέον φανερό πως απαιτούνται ευρύτερες αναπροσαρμογές, η έκταση των οποίων αγγίζει τις ιδεολογικοθεωρητικές ορίζουσες του εγχειρήματος, περιλαμβάνει αλλαγές στις πολιτικοαξιακές ιεραρχήσεις και σίγουρα εκτεταμένες μεταβολές στα οργανωτικολειτουργικά της καθημερινότητας.

Η κρίση είναι πάντα ευκαιρία για συμπεράσματα και επαναπροσδιορισμούς. Αρκεί βεβαίως να τη δει κανείς ως τέτοια.

Τα πεδία της ανασύνταξης

1) Πρωτίστως χρειάζεται μια άλλη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνική αμφισβήτηση. Τεκμηριωμένη, θεωρητικά και πολιτικά. Πρέπει να εγκαταλειφθούν κληροδοτημένα εργαλεία κοινωνικοπολιτικής ανάλυσης ώστε να γίνει αποδεκτό ότι η κοινωνική αμφισβήτηση είναι στρατηγικός παράγοντας (πρωταρχικός, θεμελιωτικός, διαρκώς αναπαραγόμενος) διαμόρφωσης της Αριστεράς.

Η οικοδόμηση της αναγεννημένης Αριστεράς βασίζεται λιγότερο στ’ αφομοιωμένα, τα "σωστά" και περισσότερο στις διαδικασίες του κινήματος αμφισβήτησης.

Η ίδια η αμφισβήτηση εγκαλεί στην επαναξιολόγησή της. Επιβάλλει να δεις την έκτασή της. Δεν είναι μόνο οι μαχητικές εκδηλώσεις. Αλλά και το ρεύμα αποχής. Η συνεχής απαίτηση ανασυγκρότησης μέσα από κάθε ευκαιρία. Η προσδοκία αλλαγών. Η μεταστροφή της κοινής γνώμης. Σε υποχρεώνει να τη δεις συνολικά. Να βρεις αυτό που την ενοποιεί. Ν’ ανταποκριθείς στην ανάγκη της για έκφραση.

Ταυτόχρονα, πρέπει να εγκαταλειφθεί το μοντέλο πολιτικής που εστιάζει στην επινόηση πλατφόρμας, ικανής να προδιαγράφει τη διέξοδο, περιορίζοντας έτσι τη μεν πολιτική σε μηχανισμό αναπαραγωγής της πλατφόρμας, τις δε "μάζες" σε υποστηριχτή, διατασσόμενο στις ανάλογες μετωπικές θέσεις. (Μοντέλο ποικιλοτρόπως παρόν στις ηγετικές πρακτικές του ΣΥΝ).

2) Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ μπάζει από παντού. Πρέπει να ξαναϊδωθεί. Ανεπαρκής στο ίδιο της το έδαφος αδυνατεί να προσδώσει ταυτότητα στο όλο εγχείρημα. Στριμωγμένη ανάμεσα στην αφοριστική απορριπτικότητα και την ενσωματωτική λογική των θετικών προτάσεων, ταυτίζεται με τη διατύπωση μετέωρων "θέσεων". Οι θέσεις όμως γίνονται πολιτική, μόνον όταν μπορούν να οργανώσουν και εμπνεύσουν αντίστοιχες πρακτικές.

Ενδεικτικός των μεγάλων πολιτικών αδυναμιών του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζεται ο κίνδυνος της κεντροαριστερής στροφής. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που γνωρίζοντας τον ετεροπροσδιορισμό του ΣΥΡΙΖΑ, πολλαπλασιάζουν τις εκκλήσεις για ρήξεις και οξύνουν την αντικεντροαριστερή ορολογία, χωρίς όμως να μεταβάλουν τα εσωτερικά ιδεολογικοπολιτικά στοιχεία που καθορίζουν την ουσία της.

Παρομοίως ενδεικτική είναι και η αποτυχία της αριστερής παρέμβασης στο ζήτημα της οικονομικής κρίσης. Ενδεικτική, όχι τόσο για τις επιφανειακές προσεγγίσεις της, όσο για το ναυάγιο της λογικής των ευκαιριακών παρεμβάσεων στο κενό που επιφέρουν τα αδιέξοδα της συστημικής διαχείρισης.

Χαρακτηριστικότερο όμως όλων είναι ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε το δημοσκοπικό 18%. Δηλαδή απλώς σαν ευκαιρία να γίνουν και να ειπωθούν πιο αποφασιστικά τα ίδια πράγματα. Άντε και με ολίγη επιπλέον προγραμματική διαμόρφωση. Δεν συνειδητοποιήθηκε ούτε τότε, ούτε και τώρα, ότι η αποπεριθωριοποίηση εγκαλούσε τον ΣΥΡΙΖΑ σε ριζικά διαφορετικό ρόλο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να διαμορφώσει αντιπολιτευτική πρόταση στοιχειώδους συνέπειας και προοπτικής. Να αρθρώσει δηλαδή, οργανωμένη αντίθεση και μαζική αντίσταση απέναντι στις αιχμές της κυρίαρχης πολιτικής.

3) Το σκηνικό της σύγκρουσης γύρω από το άμεσο μέλλον:

Οι ανανεωτικοί επιδιώκουν πολιτικοποίηση της εσωκομματικής αναμέτρησης μέσα από τέσσερις άξονες: Φιλοπασοκική στροφή, Ευρωπαϊσμός, Αντίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ και σε πρωτοβουλίες βάσης, "Είναι άχρηστοι και οι δύο" (Τσίπρας-Αλαβάνος). Από αυτά, μόνον το σύνθημα για αριστερό ευρωπαϊσμό είχε απήχηση έξω από τα όρια του συσχετισμού τους, συνδεμένο αφενός με την απαίτηση του κόσμου του ΣΥΝ για πολιτική ταυτότητα, έστω και ψευδεπίγραφη, και αφετέρου με τις μνήμες του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος και τη συμβολή του τελευταίου στο κομμουνιστικό κίνημα μιας άλλης εποχής. Επί της ουσίας, καθώς τα μεγαλεπήβολα σχέδια ευρωπαϊκής ενοποίησης εκλείπουν, ο διακηρυσσόμενος αριστερός ευρωπαϊσμός συρρικνώνεται θλιβερά σε ακολουθητισμό της δυτικοευρωπαϊκής επικαιρότητας. (Σαν εσωκομματική πολιτική βέβαια, αφορά την αναπαραγωγή του ως απαίτηση κυριαρχίας έναντι εσωκομματικών αντιπάλων και τίποτε άλλο.)

Ωστόσο η ενίσχυση των ανανεωτικών δεν προέρχεται από τις θέσεις τους, αλλά από τους Οικολόγους Πράσινους και τη διέξοδο που τους παρέχουν, αποκτώντας έτσι οι τελευταίοι τη δυνατότητα να ορίσουν τη συνεργασία, αλλά και τις εξελίξεις στο εσωτερικό του ΣΥΝ! (Αυτά, για όσους φαντασιώνονται ότι ο ΣΥΝ με την ηγεμονία του θα πολιορκούσε εύκολα τους Οικολόγους.)

Ο Α. Τσίπρας, από την πλευρά του, πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει στις εκλογές και γενικότερα, αφού διαθέτει τις κατάλληλες επικοινωνιακές ικανότητες, αρκεί να παραμερίσει τους εσωκομματικούς του αντιπάλους. Το σχέδιο αυτό, που από τη φύση του απαιτεί τον απόλυτο έλεγχο του ΣΥΝ, σήμερα εστιάζεται στην ανάγκη απομάκρυνσης του Αλαβάνου. Γι’ αυτό διατυπώνεται η απαίτηση για τα πρωτεία, υποβαθμίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ουδετεροποιείται το "αριστερό ρεύμα" και διαμορφώνεται άνοιγμα στους "ανανεωτικούς", το οποίο με τη σειρά του επιβάλλει μετριασμό της αντιπασοκικής ρητορείας και επιστροφή μέρους της κομματικής ισχύος, που αποκτήθηκε στο κενό της απουσίας του Αλαβάνου και του αριστερού ρεύματος. Ενώ όλοι πλέον υποψιάζονται ένα κρυφό-κυνικό μέρος μιας συμφωνίας, που αν δεν υπάρχει ήδη, θα επιδιωχθεί.

Ο Α. Αλαβάνος διαθέτει την καλύτερη επίγνωση των στρατηγικών αναγκών του εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ και την ηγετική ικανότητα για προσανατολισμένες κεντρικές πολιτικές παρεμβάσεις. Επιμένει στη δύναμη των ανοιχτών πολιτικών απόψεων αρνούμενος να καταφύγει στη δημιουργία μηχανισμών, προσωπικών συσχετισμών, περιβάλλοντος κ.λπ. (Άραγε οι κριτικές περί αρχηγισμού, κατανοούν τι σημαίνουν αυτά;) Στη σημερινή κρίση φαίνεται πως ανιχνεύει την προοπτική μέσα από προσφυγή στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ και το σχεδιασμό κεντρικών παρεμβάσεων που θα φέρουν τον ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό προσκήνιο.

Εκ των πραγμάτων οι οργανωτικές μεταβολές τέθηκαν στο επίκεντρο. Το γεγονός σαν αφετηρία δεν είναι αρνητικό. Δεν πρόκειται περί οργανωτισμού. Έτσι κι αλλιώς, η ιδεολογικοπολιτική κατιούσα μετατοπίζει την ενοποίηση (ρόλοι και καθήκοντα) σε ειδικότερες πολιτικές επιλογές και στους φορείς τους. Μέσα από αυτή την πύλη θα δοθεί η συνολική μάχη.

Στο μεταξύ υπάρχουν διάφορα επείγοντα που πρέπει κατά προτεραιότητα να αντιμετωπιστούν για να βελτιωθούν οι όροι διεξόδου. Ενδεικτικά αξίζει να αναφέρει κανείς:

  • Η παρέμβαση της βάσης στα όρια των ηγεσιών.
  • Η ανατροπή του νοσηρού κλίματος με διαδικασίες ενοποίησης, αλλά και ανοιχτής πολιτικής κριτικής όπου χρειάζεται.
  • Η ανάγκη να μιλήσει η βάση του ΣΥΝ που παραμένει βουβή.
  • Η αποφυγή της στρατοπεδοποίησης των αντιθέσεων.
  • Η συνειδητοποίηση πως δεν προβλέπεται ριζοσπαστική ανασύνταξη του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τη συμμετοχή της βάσης του ΣΥΝ.
  • Η απόρριψη της στάσης που παρασιτεί στις αντιθέσεις για ίδιον όφελος.
  • Τα "κολλήματα" στα δευτερεύοντα, συνειδητοποιώντας ότι αξιοποιούνται από αντίπαλες απόψεις που κινούνται εξυπνότερα.
  • Η αδυναμία κεντρικών στελεχών να κατανοήσουν κίνητρα, στάσεις καθώς και τα παραπειστικά, τα ψευδεπίγραφα, ακυρώνοντας τον ίδιο τους το ρόλο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτοί που υποστήριξαν τον "αριστερό" Τσίπρα, παραγνωρίζοντας εξαρχής την καθηλωτική του άποψη για τον ΣΥΡΙΖΑ στον οποίο οι ίδιοι πίστευαν, για να αιφνιδιαστούν στη συνέχεια από τις αναθεωρημένες θέσεις του τελευταίου για το ΠΑΣΟΚ.

Τέλος, κάτι για τους ανένταχτους και την οργανωτική ανασυγκρότηση, που δεν γίνεται για να αποκαταστήσει αδικίες στην εκπροσώπησή τους, όπως μερικοί περιοριστικά ισχυρίζονται: Οι ανένταχτοι, πανταχού παρόντες ως πρακτική, συνεισφορά, δυναμική, αλλά και ως αδυναμία δέσμευσης, είναι ο κόσμος που κινείται ανάμεσα στο μέσα και στο έξω. Καταλύουν τα όρια και διευκολύνουν την προσπέλαση. Ακροδέκτες οι ίδιοι του κοινωνικού μηνύματος, αλλά και της κομματικής γραμμής, σηματοδοτούν πιο αξιόπιστα από κάθε άλλον αυτήν την αμφίδρομη σχέση. Η διαδικασία που τους συμπεριλαμβάνει και τους αναδεικνύει, μοιάζει με τη διαδικασία που θα ήθελε να συμπεριλάβει τη γνώμη της κοινωνίας σε μια ευρύτερη κοινωνικοπολιτική ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός θα ήταν ο τρόπος για να ανταποκριθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στο μήνυμα των εκλογών και της ευρύτερης περιόδου.

Κώστας Ανδριανόπουλος, Γιάννης Τσούτσιας




Read more!

ΣΥΡΙΖΑ - Barcelona

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ (Ελευθεροτυπία, Σάββατο 8 Αυγούστου 2009)


Οταν ένα κόμμα βρίσκεται σε κρίση και δεν μπορεί να ξεπεράσει τα πολιτικά του προβλήματα, τότε αυτή η κρίση παίρνει τον χαρακτήρα της προσωπικής αντιπαράθεσης.

Και κατά κανόνα, αργά ή γρήγορα, αυτό οδηγεί σε ρήξη. Από αυτόν τον κανόνα εξαιρούνται τα κόμματα εξουσίας. Η εξουσία μπορεί να δώσει χιλιάδες περίοπτες θέσεις και αυτό τσιμεντάρει το κόμμα. Και όλοι οι φιλόδοξοι αρχηγοί, υποτάσσονται στον «πρωτοκαπετάνιο» για να κερδίσουν την εύνοιά του, να μπουν στον στενό του κύκλο, και να θέσουν τον εαυτό τους «σε αναμονή», προσδοκώντας την κατάλληλη στιγμή. Μέχρι τότε, όμως, το κόμμα μένει ενωμένο. Τα κόμματα εξουσίας μπαίνουν σε ανοιχτή κρίση, μόνο σε περίπτωση εκλογικής πανωλεθρίας και είναι σε αυτή την περίπτωση που εμφανίζονται τα κρυμμένα προβλήματά τους.

Αυτό δεν ισχύει για τα κόμματα της Αριστεράς. Μην έχοντας αυτή την συγκολλητική ουσία της εξουσίας, προσπαθούν να την αντικαταστήσουν με κάποια ιδεολογία που, κατά κανόνα, εκπορεύεται από την «ιστορική αναγκαιότητα», άσχετα αν αυτή είναι εκτός πραγματικότητας. Είναι ένα είδος κομματικού μονοθεϊσμού, και όπου υπάρχει ένα και μόνο δόγμα, υπάρχουν και πολλές διασπάσεις. Και η μεταπολίτευση βρήκε την Αριστερά κατακερματισμένη. Δεν ήταν μόνο η διάσπαση του ιστορικού ΚΚΕ. Εμφανίστηκαν και πολλές άλλες οργανώσεις που χτίστηκαν πάνω στη δικιά τους αλήθεια. Ο Μανόλης Γλέζος τις μέτρησε και τις βρήκε σαράντα. Και έτσι η Αριστερά για να βγει στη στεριά έπρεπε να περάσει από σαράντα κύματα. Εγχείρημα δύσκολο και για αυτό πελαγοδρομεί.

Μέχρι που εμφανίστηκε εδώ και μια δεκαετία περίπου ο χώρος διαλόγου και κοινής δράσης της Αριστεράς, που στην τεθλασμένη πορεία του απέδωσε τον ΣΥΡΙΖΑ, που είναι το μοναδικό ενωτικό εγχείρημα της Αριστεράς τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια, αν αρχίσουμε να μετράμε από την πτώση της Χούντας. Το εγχείρημα βρήκε μεγάλη απήχηση σε κείνους τους αριστερούς ακτιβιστές που είχαν βαρεθεί τα κομματικά ξωκλήσια. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, με πολλά και αξιόλογα στελέχη που μπορούν να παράξουν έναν άλλο πολιτικό λόγο και διαθέτουν μια άλλη πολιτική σκέψη, που τους επτρέπει να αναγνώσουν την πραγματικότητα. Και αυτό σημαίνει μια άλλη πολιτική δράση, χωρίς τις ανούσιες τελετουργίες του παρελθόντος.

Το πείραμα έχει τις δυσκολίες του. Κανείς δεν θέλει ένα κόμμα νέου τύπου, λενινιστικής εμπνεύσεως και κανείς δεν θέλει μια εκλογική συνεργασία διάφορων παραγόντων και προσωπικοτήτων, που σε τελική ανάλυση αυτό μπορούν να παράξουν οι συνιστώσες. Το μέγα πρόβλημα είναι τα πολιτικά δικαιώματα των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, που ακόμα ύστερα από τόσο καιρό, τα υποψήφια μέλη αυτού του οργανισμού, είναι ακόμα στον θάλαμο αναμονής. Και αυτό θυμίζει Κάφκα. Ενας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να έχει κάρτα μέλους. Ετσι απλά, γιατί ακόμα αυτό το πρόβλημα δεν έχει λυθεί. Μήπως αυτό είχε και κάποια συνέπεια στις ευρωεκλογές; Ακόμα δεν έχει ξεκαθαριστεί το πρόβλημα της ενιαίας πολιτικής έκφρασης. Και η ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΝ λειτουργεί σαν αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Είδε κάποιος μια άλλη ενέργεια τον τελευταίο καιρό, από την πλευρά των εκλεκτών πολιτικών της ανανέωσης, εκτός από επιθέσεις στις πολιτικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως έτσι μπαίνουμε σε μια κούρσα ταχύτητας, πατώντας φρένο;

ΟΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να επιλέξει σαν οργανωτικό σχήμα αυτό της BARCELONA. Σε αυτήν την ηρωική ομάδα, οι πάντες εκλέγονται και εκτός από την καλή μπάλα που παίζουν, έχουν και ένα τεράστιο κοινωνικό έργο. Και αυτό σημαίνει: Οταν δεν υπάρχει ένα ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα, διακριτό και ευκρινές, τότε είναι εύκολο να μπερδέψεις τα τέρματα και αντί για γκολ στον αντίπαλο, να το βάζεις στη δικιά σου ομάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ των μελών είναι η μόνη διέξοδος. Το μητρώο των μελών έχει πια μόνιμη σταθερή ηλεκτρονική διεύθυνση perkor27@gmail.com. Αν μαζευτούν πολλοί, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μέλλον. Αλλιώτικα θα βαθύνει την πορεία του προς τον εκφυλισμό του.



Read more!