Επιτέλους ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α!

Έγινε το πρώτο βήμα. Το όραμα δεκαετιών, η ενότητα και η πολιτική συγκρότηση της επαναστατικής αριστεράς, άρχισε να μπαίνει σ’ ένα δρόμο. Είμαστε οργανώσεις και αγωνιστές προερχόμενοι από την ίδια μήτρα ( την κρίση του εργατικού και κοινωνικού κινήματος, την κρίση της αριστεράς ) αλλά και προερχόμενοι από τα αντικαπιταλιστικά ρεύματα που γεννήθηκαν στους ριζοσπαστικούς αγώνες των 20 τελευταίων χρόνων. Το επιβάλλουν οι καιροί, η εμπειρία των χρόνων που πέρασαν. Το επιτάσσει ο διεθνής περίγυρος, οι πιέσεις, η εργασιακή επισφάλεια και η κρίση. Η υπέρβαση της λογικής της αυτόνομης οικοδόμησης είναι σήμερα εφικτή. Ο Δεκέμβρης ρίχνει κι αυτός το βάρος του. Ο Δεκέμβρης που δεν τέλειωσε, κι ας τον ερευνούν ακόμη οι κοινωνιολόγοι στα εργαστήρια για να βρουν αν ήταν ή δεν ήτανε εξέγερση…

Το ενωτικό εγχείρημα δεν έρχεται απ’ το πουθενά: ήμασταν μαζί στους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες της περιόδου. Στις παρεμβάσεις-συσπειρώσεις στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα, στα σχήματα της ΕΑΑΚ, στα ανεξάρτητα αριστερά σχήματα στις γειτονιές, στον ΑΣΕΠ το ’98, στην πρωτοβουλία αγώνα 2003, στο Δεκέμβρη. Θεωρούμε ότι οι κάθετοι διαχωρισμοί μεταξύ των οργανώσεων και ανένταχτων δεν ισχύουν σήμερα. Δεν υπάρχει μία αλήθεια. Συμφωνούμε ότι δεν είμαστε απλά εκλογικό μέτωπο, αλλά ανοιχτή διαδικασία διαμόρφωσης επαναστατικού ρεύματος.

Το ευχάριστο είναι ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρίσκει έδαφος σε ανένταχτους αγωνιστές. Όμως εδώ πρέπει νάμαστε προσεκτικοί. Τρία είναι τα λάθη που πρέπει να αποφύγουμε:

• Οι αργές και βασανιστικές διαδικασίες συναίνεσης μεταξύ των οργανώσεων, απαραίτητης βέβαια, που θ’ αφήνουν όμως απέξω τους ανένταχτους αγωνιστές να παρακολουθούν την κοπτορραπτική βλέποντας τα καπέλα να σφυρίζουν γύρω τους. Οι μη οργανωμένοι σύντροφοι, γιαυτό προσεγγίζουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για να οργανωθούν. Είναι απαραίτητο να υπάρχει η έννοια του μέλους, με καθήκοντα, υποχρεώσεις και δικαιώματα. Θέλουμε να πληρώνουμε τη συνδρομή μας, όχι να δίνουμε ενίσχυση. Άσε που η αστική δημοκρατία κατοχυρώνει στο μέλος κάθε σωματείου το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι και ν’ αποφασίζει με την αρχή της πλειοψηφίας…

• Το τσουβάλιασμα όλων σε μια «δωδέκατη συνιστώσα-κόμμα ανένταχτων» σε στυλ ΣΥΡΙΖΑ: Οι οργανωμένοι σ. έχουν κοινές αφετηρίες και ιδεολογικές αναφορές. Πώς θα εκπροσωπήσει ένας ανένταχτος τους υπόλοιπους ανένταχτους; Σε ποια πολιτική βάση, με ποια διαδικασία; Πολλοί απ’ τους παλιότερους ανένταχτους έχουν σαν μόνο κοινό χαρακτηριστικό την ιδιότητα του «πρώην». Πρέπει να διδαχτούμε και από τους συντρόφους που με επιλογή τους πολιτικοποιούνται και μάχονται μέσα από τα αντικαπιταλιστικά σχήματα με κουλτούρα ΕΑΑΚ. Μας ενδιαφέρει να μπουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ καινούργιοι σ. που στρατεύονται για πρώτη φορά, ή ψάχνουμε απλώς ζωτικό χώρο για το μαγαζί μας; Κάποιοι σε παραδιπλανούς χώρους φτιάχνουν ένα ακόμη μαγαζάκι για να διαπραγματευτούν καλύτερα θέσεις, πολιτικές και μη…

• Από δημοκρατική ευαισθησία και πολιτικό τακτ στην αντιμετώπιση αυτού του πολιτικού προβλήματος (που φαντάζει οργανωτικό αλλά δεν είναι…),ορισμένοι σ. διολισθαίνουν στην «πολιτική ορθότητα» προτείνοντας καλοπροαίρετα θεσμική κατοχύρωση του ρόλου των ανένταχτων: υποχρεωτικά οι εκπρόσωποι της συνέλευσης πρέπει να είναι ανένταχτοι. Οδηγούμαστε έτσι σ’ έναν ιδιότυπο ρατσισμό απέναντι στην έννοια του οργανωμένου αγωνιστή. Επιτέλους, ελπίζουμε το στάτους του ανένταχτου να είναι περιστασιακή ιδιότητα. Κανείς μας δε στρατεύτηκε στην αριστερά με τ’ όνειρο να γίνει κάποτε ανένταχτος!

Πριν προχωρήσουμε σε θεσμοθέτηση ποσοστώσεων για γυναίκες, ανένταχτους και γενικώς πρόσωπα χρήζοντα βοηθείας, θα ’πρεπε προηγουμένως να έχουμε κατοχυρώσει στις οργανώσεις και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ τη θεσμοποίησή τους. Δεν είναι κομψό να συζητούν τη συμμετοχή των γυναικών αποκλειστικά άντρες και σε κάθε περίπτωση δεν είναι καλό αυτά να συζητούνται με όρους ψηφοδέλτιου.

Όσοι ανένταχτοι προσεγγίζουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σήμερα, το κάνουν ακριβώς με στόχο την υπέρβαση αυτής τους της ιδιότητας. Η άποψη:«Δεν παίρνουμε αποφάσεις-λειτουργούμε στη βάση της συναίνεσης», θα μπορούσε ακριβέστερα να διατυπωθεί:«Παίρνουμε αποφάσεις, αλλά τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ δε συμμετέχουν στη λήψη τους». Η υπέρβαση είναι ν’ αποκτήσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δομή και υπόσταση, λειτουργίες-μακριά από εσωστρέφεια λέσχης συζητήσεων- και μέλη, οργανωμένα και μη. Δεν μπορεί να υπάρχει μόνο το συντονιστικό, και από κει και κάτω η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να είναι «μαγική εικόνα», «σοσιαλισμός από τα πάνω». Όποιος εκφράζει τη συνέλευση, οργανωμένος ή μη, θα μπορεί να την εκπροσωπεί στη βάση της πολιτικής διαδικασίας που προηγήθηκε και όχι ως εκπρόσωπος της «ισχυρότερης» τοπικά οργάνωσης ή ακριβώς επειδή είναι ανεξάρτητος. Στη Ν. Σμύρνη έχουμε κατακτήσει την αμοιβαία εμπιστοσύνη.

Η αυτόνομη δυναμική του εγχειρήματος δίνει ταυτότητα σ’ ένα δυναμικό διαφορετικής πολιτικής και κοινωνικής προέλευσης. Πρέπει να προχωρήσουμε, πρέπει να φτάσουμε μέχρι το τέλος: από τα πολλαπλά εγώ ν’ αναδυθεί το εργατικό εμείς για την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας. Ενδεχόμενη αποτυχία δε θάναι απλώς μια ευκαιρία που χάθηκε. Θα μας φέρει πιο πίσω από κει που ξεκινήσαμε. Θεωρούμε ότι η διαδικασία διεύρυνσης δεν έχει κλείσει. Ας σαλπίσουμε προσκλητήριο ενότητας της επαναστατικής αριστεράς με τρόπο πειστικό ότι κάτι νέο γεννιέται. Η Πρωτομαγιά και οι φοιτητικές εκλογές πήγαν καλά. Μπροστά μας έχουμε τη μάχη των ευρωεκλογών. Ας πούμε ένα ηχηρό ναι στην ενότητα, στην προοπτική της ενοποίησης, όσων δε συμβιβάζονται με τον υπαρκτό καπιταλισμό επιμένοντας στην 11η θέση για τον Φόυερμπαχ…

Ιπποκράτης Κωστής
Νίκος Ξηρουδάκης
Αλέξανδρος Παπασπυρίδης