ΣΥΡΙΖΑ - Barcelona

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ (Ελευθεροτυπία, Σάββατο 8 Αυγούστου 2009)

Οταν ένα κόμμα βρίσκεται σε κρίση και δεν μπορεί να ξεπεράσει τα πολιτικά του προβλήματα, τότε αυτή η κρίση παίρνει τον χαρακτήρα της προσωπικής αντιπαράθεσης.

Και κατά κανόνα, αργά ή γρήγορα, αυτό οδηγεί σε ρήξη. Από αυτόν τον κανόνα εξαιρούνται τα κόμματα εξουσίας. Η εξουσία μπορεί να δώσει χιλιάδες περίοπτες θέσεις και αυτό τσιμεντάρει το κόμμα. Και όλοι οι φιλόδοξοι αρχηγοί, υποτάσσονται στον «πρωτοκαπετάνιο» για να κερδίσουν την εύνοιά του, να μπουν στον στενό του κύκλο, και να θέσουν τον εαυτό τους «σε αναμονή», προσδοκώντας την κατάλληλη στιγμή. Μέχρι τότε, όμως, το κόμμα μένει ενωμένο. Τα κόμματα εξουσίας μπαίνουν σε ανοιχτή κρίση, μόνο σε περίπτωση εκλογικής πανωλεθρίας και είναι σε αυτή την περίπτωση που εμφανίζονται τα κρυμμένα προβλήματά τους.

Αυτό δεν ισχύει για τα κόμματα της Αριστεράς. Μην έχοντας αυτή την συγκολλητική ουσία της εξουσίας, προσπαθούν να την αντικαταστήσουν με κάποια ιδεολογία που, κατά κανόνα, εκπορεύεται από την «ιστορική αναγκαιότητα», άσχετα αν αυτή είναι εκτός πραγματικότητας. Είναι ένα είδος κομματικού μονοθεϊσμού, και όπου υπάρχει ένα και μόνο δόγμα, υπάρχουν και πολλές διασπάσεις. Και η μεταπολίτευση βρήκε την Αριστερά κατακερματισμένη. Δεν ήταν μόνο η διάσπαση του ιστορικού ΚΚΕ. Εμφανίστηκαν και πολλές άλλες οργανώσεις που χτίστηκαν πάνω στη δικιά τους αλήθεια. Ο Μανόλης Γλέζος τις μέτρησε και τις βρήκε σαράντα. Και έτσι η Αριστερά για να βγει στη στεριά έπρεπε να περάσει από σαράντα κύματα. Εγχείρημα δύσκολο και για αυτό πελαγοδρομεί.

Μέχρι που εμφανίστηκε εδώ και μια δεκαετία περίπου ο χώρος διαλόγου και κοινής δράσης της Αριστεράς, που στην τεθλασμένη πορεία του απέδωσε τον ΣΥΡΙΖΑ, που είναι το μοναδικό ενωτικό εγχείρημα της Αριστεράς τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια, αν αρχίσουμε να μετράμε από την πτώση της Χούντας. Το εγχείρημα βρήκε μεγάλη απήχηση σε κείνους τους αριστερούς ακτιβιστές που είχαν βαρεθεί τα κομματικά ξωκλήσια. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, με πολλά και αξιόλογα στελέχη που μπορούν να παράξουν έναν άλλο πολιτικό λόγο και διαθέτουν μια άλλη πολιτική σκέψη, που τους επτρέπει να αναγνώσουν την πραγματικότητα. Και αυτό σημαίνει μια άλλη πολιτική δράση, χωρίς τις ανούσιες τελετουργίες του παρελθόντος.

Το πείραμα έχει τις δυσκολίες του. Κανείς δεν θέλει ένα κόμμα νέου τύπου, λενινιστικής εμπνεύσεως και κανείς δεν θέλει μια εκλογική συνεργασία διάφορων παραγόντων και προσωπικοτήτων, που σε τελική ανάλυση αυτό μπορούν να παράξουν οι συνιστώσες. Το μέγα πρόβλημα είναι τα πολιτικά δικαιώματα των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, που ακόμα ύστερα από τόσο καιρό, τα υποψήφια μέλη αυτού του οργανισμού, είναι ακόμα στον θάλαμο αναμονής. Και αυτό θυμίζει Κάφκα. Ενας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να έχει κάρτα μέλους. Ετσι απλά, γιατί ακόμα αυτό το πρόβλημα δεν έχει λυθεί. Μήπως αυτό είχε και κάποια συνέπεια στις ευρωεκλογές; Ακόμα δεν έχει ξεκαθαριστεί το πρόβλημα της ενιαίας πολιτικής έκφρασης. Και η ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΝ λειτουργεί σαν αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Είδε κάποιος μια άλλη ενέργεια τον τελευταίο καιρό, από την πλευρά των εκλεκτών πολιτικών της ανανέωσης, εκτός από επιθέσεις στις πολιτικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως έτσι μπαίνουμε σε μια κούρσα ταχύτητας, πατώντας φρένο;

ΟΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να επιλέξει σαν οργανωτικό σχήμα αυτό της BARCELONA. Σε αυτήν την ηρωική ομάδα, οι πάντες εκλέγονται και εκτός από την καλή μπάλα που παίζουν, έχουν και ένα τεράστιο κοινωνικό έργο. Και αυτό σημαίνει: Οταν δεν υπάρχει ένα ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα, διακριτό και ευκρινές, τότε είναι εύκολο να μπερδέψεις τα τέρματα και αντί για γκολ στον αντίπαλο, να το βάζεις στη δικιά σου ομάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ των μελών είναι η μόνη διέξοδος. Το μητρώο των μελών έχει πια μόνιμη σταθερή ηλεκτρονική διεύθυνση perkor27@gmail.com. Αν μαζευτούν πολλοί, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μέλλον. Αλλιώτικα θα βαθύνει την πορεία του προς τον εκφυλισμό του.