Αναρτήσεις
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΑΛΑΒΑΝΟΥ
ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ - ΣΥΖΗΤΗΣΗ :
«ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ»
ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΦΑ, 1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2010
- Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΕΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ
- Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
- ΟΧΙ ΣΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ – ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ
- ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Ο Αλέκος Αλαβάνος κατά την ομιλία του στην συζήτηση με θέμα «Σύμφωνο Σταθερότητας και αριστερά» μεταξύ άλλων ανέφερε :
Για την Ελλάδα ως «αδύναμο κρίκο» :
«Είναι αρκετοί οι λόγοι που η Ελλάδα αναδεικνύεται ως ο «αδύναμος κρίκος» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πρώτο , γιατί έχει τον πιο αρνητικό συνδυασμό δημοσίου ελλείμματος και δημόσιου χρέους από όλους. Και από την Πορτογαλία και από την Ιρλανδία, που έχουν υψηλά ελλείμματα, και από την Ιταλία που έχει υψηλό χρέος.
Δεύτερο, γιατί πέρα από το δημοσιονομικό χώρο, η Ελλάδα έχει ιδιαίτερα αρνητικούς δείκτες στην γενικότερη οικονομική της κατάσταση. Στο έλλειμμα ισοζυγίου πληρωμών. Στην παραγωγικότητα. Στις επενδύσεις. Στον δείκτη εθνικής αποταμίευσης, που στην καθαρή του μορφή, χωρίς δηλαδή την κατανάλωση κεφαλαίου, είναι ο χαμηλότερος στην Ευρωζώνη και επί μια δεκαετία αρνητικός. Τρίτο, γιατί το όλο οικονομικό της σύστημα είναι πλήρως ενσωματωμένο, κτισμένο σύμφωνα με τους όρους της νεοφιλελεύθερης εξέλιξης στην ευρωζώνη. Οι τράπεζες τροφοδοτούνται και επιβιώνουν από τον χαμηλό δανεισμό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, υλοποιούν την πολιτική της στο εσωτερικό και έχουν αναλάβει ειδικό ρόλο, στα πλαίσια του καταμερισμού, ιδιαίτερα στο χώρο των Βαλκανίων. Η Τράπεζα της Ελλάδος δεν είναι τίποτε περισσότερο από Γραφείο Τύπου και Προπαγάνδας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ταυτόχρονα ο δικομματισμός στήριξε άκριτα όλο το οικοδόμημα της νεοφιλελεύθερης Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης. ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και πάλι ΠΑΣΟΚ την αντιμετώπισαν ως αυτόματο πιλότο. Δεν διανοήθηκαν καν την ιδέα μιας εναλλακτικής στρατηγικής. Τέταρτο, γιατί σε διαφοροποίηση από άλλες χώρες, όπως π.χ. η Φιλανδία, έχουν εγκαταλειφτεί όλα τα σημεία έστω και μερικής άμυνας της οικονομίας, όπως είναι η αναβάθμιση του δημόσιου τομέα, η επικέντρωση στην παιδεία, η τεχνολογική ανανέωση της παραγωγικής βάσης. Έτσι οι συνέπειες της διεθνούς κρίσης εμφανίζονται στην Ελλάδα, που δεν ήταν μάλιστα από τις πιο εκτεθειμένες χώρες στα τοξικά ομόλογα, με τον πιο ακραίο τρόπο.
Τον όρο «αδύναμος κρίκος» τον χρησιμοποιεί, κατά ένα περίεργο τρόπο, και το σύστημα – είναι πια καθημερινός στον ευρωπαϊκό τύπο – και η αριστερά. Δεν είναι όμως απλώς μια περιγραφή. Είναι μια προσέγγιση και μια παρέμβαση στην εξέλιξη. Κι εκεί υπάρχει πλήρης σύγκρουση των δύο πλευρών.
Το ευρωπαϊκό κατεστημένο, στο οποίο εντάσσεται και η εγχώρια οικονομική και πολιτική ελίτ, βλέπουν μια διπλή ευκαιρία. Πρώτον : Να πάρουν εκδίκηση για μια Ελλάδα, της κοινωνικής εγρήγορσης, της διαμαρτυρίας, της αμφισβήτησης και της ελευθερίας που τους τρομοκράτησε ιδιαίτερα τον Δεκέμβρη. Δεύτερο : Να διαμορφώσουν εδώ, αλλά και στην Ιρλανδία ή την Πορτογαλία, το μοντέλο της ανάκαμψης ενός ουσιαστικά και ηθικά τραυματισμένου νεοφιλελευθερισμού με συστατικά του στοιχεία την αποδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους, τη μείωση των μισθών, την αποδόμηση του ασφαλιστικού συστήματος και την ιδιωτικοποίησή του. Συνολικά ενός νέου ταξικού συσχετισμού αγριότερου σε αυτόν τον «δεύτερο γύρο» από τον «πρώτο».
Η αριστερά , όχι μόνο η ελληνική, κι όλη η ευρωπαϊκή, έχει μπροστά της μια σημαντική δυνατότητα. Πρώτο , για να προκαλέσει μια κοινωνική πανστρατιά, μια μεγάλη συμπαράταξη των κοινωνικών δυνάμεων – μισθωτών, ανέργων, αγροτών, μικρών επιχειρηματιών – ένα Μέτωπο που θα κατεδαφίσει το Πρόγραμμα Σταθερότητας της κυβέρνησης Παπανδρέου. Κι έτσι συνολικά θα θέσει σε αμφισβήτηση το Σύμφωνο Σταθερότητας, τον τρόπο λειτουργίας της ευρωζώνης, την ακραία ληστεία των κερδοσκοπικών κεφαλαίων. Δεύτερο, γιατί μπορεί να φέρει ένα μήνυμα ελπίδας, όπως και η Ισλανδία με το δημοψήφισμά της, σε όλο το ευρωπαϊκό χώρο, με τις εναλλακτικές προτάσεις και διεκδικήσεις : αλληλεγγύη, ανάπτυξη, δημόσιος τομέας, παιδεία και τεχνολογία, κοινωνικό κράτος. Τρίτο, γιατί μπορεί να συμβάλλει στην επανεμφάνιση της κοινωνικής δυναμικής στην ευρωπαϊκή σκηνή.
Δυστυχώς, ενώ το κίνημα ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση αναδείχθηκε σε ένα από τους πρωταγωνιστές των εξελίξεων τη δεκαετία που πέρασε, η κοινωνική αμφισβήτηση ήταν σε πολύ χαμηλότερο σημείο κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο χρόνων της διεθνούς κρίσης. Ένας κλοιός φόβου έχει αναπτυχθεί γύρω από όλη την Ευρώπη. Αυτό το μήνυμα αντίστασης, ανατροπής και ελευθερίας μπορεί ιδιαίτερα έντονα να αναδειχθεί από χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, όπως η Ελλάδα.»
Για την πολιτική της κυβέρνησης και το Πρόγραμμα Σταθερότητας:
«Σε θέματα μεταναστών, δικαιοσύνης, περιβάλλοντος, θεσμών η κυβέρνηση Παπανδρέου ασφαλώς παρουσιάζει διαφοροποιήσεις από την κυβέρνηση Καραμανλή.
Στο πυρήνα όμως της κυβερνητικής πολιτικής, που σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι η οικονομία, η σημερινή ταυτίζεται με την χθεσινή κυβέρνηση. Έχει κάνει το πράσινο γαλάζιο.
Ακριβώς όπως είχε γίνει και με την κυβέρνηση Σημίτη, όπως συνέβαινε με την κυβέρνηση Καραμανλή, δεν υπάρχει ίχνος διαφοροποίησης απέναντι στους όρους και τα τελεσίγραφα των Βρυξελλών. Δεν υπάρχει αντίληψη εναλλακτικής πολιτικής. Αυτό που υπάρχει είναι αίσθηση του πολιτικού κόστους, που από μόνο του τελικά δικαιώνει τις επιλογές των Βρυξελλών.
Δεν υπάρχει αντίληψη για μια άλλου τύπου συνεργασία στην Ευρώπη που θα στηρίζεται στις αρχές της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας, της κοινωνικής δικαιοσύνης. Και είναι κρίμα που μαζί με αυτή την αφωνία μαζί με την ελληνική κυβέρνηση εκτίθεται ανεπανόρθωτα κι ολόκληρη η σοσιαλιστική διεθνής.
Δεν υπάρχει, τέλος, καμιά στήριξη στο λαό, που αν είχε ένα πράσινο φως, θα μπορούσε να ήταν δραστήρια παρών σε μια δύσκολη μάχη. Πλύση εγκεφάλου, μοιρολατρία, κλίμα τρόμου. Εκεί που χρειάζεται έκκληση για συμμετοχή, έμπνευση, προοπτική. Είναι εντυπωσιακό με πόση ταχύτητα μια κυβέρνηση εξάντλησε το απόθεμα αναμονής που φέρνει κάθε, έστω και επιφανειακά, πολιτική μεταβολή.
Αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην ιστορική πρόκληση που αντιμετωπίζουμε.»
Για την Αριστερά και το Σύμφωνο Σταθερότητας:
«Είναι ασύλληπτα πολλαπλές οι δυνατότητες της αριστεράς με την ανάδειξη ως κεντρικού στοιχείου της πολιτικής της δράσης την πάλη ενάντια στο Σύμφωνο Σταθερότητας.
Η αριστερά στην Ελλάδα μπορεί να λειτουργήσει εξαιτίας των συνθηκών ως εμπροσθοφυλακή της ευρωπαϊκής αριστεράς. Αντιτασσόμενη στο Πρόγραμμα Σταθερότητας, της ελληνικής κυβέρνησης, θέσει σε αμφισβήτηση συνολικά το Σύμφωνο Σταθερότητας. Το μήνυμα ανυπακοής εδώ, μπορεί να γίνει μήνυμα αντίστασης παντού. Μπορεί να εμπνεύσει κινητοποιήσεις αλληλεγγύης και συμπαράταξης. Μπορεί να φέρει μήνυμα ελευθερίας σε όλη την Ευρώπη.
Η αριστερά, σε μια εποχή διαιρέσεων και τελματώσεων στο χώρο της, με την κινητοποίηση στο κεντρικό πολιτικό θέμα της χώρας , που είναι το Πρόγραμμα και το Σύμφωνο Σταθερότητας, μπορεί να απαντήσει με μια ευρύτατη ενότητα από τα κάτω, από τον εξωκοινοβουλευτικό χώρο μέχρι τη βάση του ΠΑΣΟΚ, που διαμορφώνεται με κινηματικούς όρους και εναλλακτικές προοπτικές. Ένα Μέτωπο για την Ανατροπή και την Αλληλεγγύη.
Η αριστερά, μπορεί να αναπτύξει μια απέραντη ποικιλία δράσεων μέσα στην κοινωνία. Ομιλίες. Συζητήσεις. Υπογραφές. Κινητοποιήσεις. Επιτροπές ενάντια στο Σύμφωνο Σταθερότητας. Προσκλήσεις εκπροσώπων από αριστερά κόμματα και συνδικάτα. Με επιστέγασμα την συνολική αμφισβήτηση και την πρόκληση και πρόσκληση της για Δημοψήφισμα στην οποία μπορούν να συγκλίνουν όλες οι επιμέρους δράσεις. Μπορεί να ξεφύγει από την εσωστρέφεια και να ξαναβρεθεί στην μαχητική εξωστρέφεια του άρθρου 16.
Η αριστερά είναι η μόνη που μπορεί να συνθέσει τα επιμέρους κοινωνικά αιτήματα : Όχι πια οι μικρέμποροι ενάντια στους αγρότες, οι μικροεπιχειρηματίες ενάντια στους εργαζόμενους, οι γονείς ενάντια σε διδάσκοντες που απεργούν. Μπορεί να «μεταφράσει» το Σύμφωνο Σταθερότητας σε όρους κατανοητούς και αποδεκτούς από διάφορες κοινωνικές δυνάμεις. Πάλη ενάντια στο Σύμφωνο Σταθερότητας είναι : ΟΧΙ στη μείωση των μισθών. ΟΧΙ στην ανεργία. ΟΧΙ στην ασφαλιστική επιδείνωση. ΟΧΙ στην εξαθλίωση της αγροτιάς. ΟΧΙ στο κλείσιμο της μικρής επιχείρησης. ΝΑΙ στην ανάπτυξη. ΝΑΙ στις θέσεις εργασίας. ΝΑΙ στο Κοινωνικό Κράτος. ΝΑΙ στην Παιδεία και την Τεχνολογία. ΝΑΙ στον Δημόσιο Χώρο.
Η αριστερά μπορεί με έμπνευση, με πίστη στις δυνάμεις της, με έμφαση στις κοινωνικές συμμαχίες να αρχίσει να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια νέα κοινωνική πλειοψηφία που θα φέρει αισιοδοξία στην κοινωνία και θα ανοίξει νέες προοπτικές.»
Μέρος 1ο
Το πρώτο μέρος είναι δημοσιευμένο εδώ: Μέρος 1ο
Μέρος 2ο
Μέρος 3ο
Μέρος 4ο
Επιστροφή στην αρχική σελίδα: Ενημέρωση από την συζήτηση στο θέατρο "ΑΛΦΑ"με θέμα: «Σύμφωνο Σταθερότητας και η Αριστερά»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου