Αναρτήσεις
του Αλέξανδρου Τσατσαρούνου
Από το 1989 και, τουλάχιστον, μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2001, πολιτικά ζήσαμε (και ίσως ζούμε ακόμα) σε μεταβατική εποχή. Διανύσαμε ένα χρονικό διάστημα στο οποίο οι στόχοι όλων των πολιτικών χώρων επανακαθορίστηκαν σε μια προσπάθεια να είναι συμβατοί με την εποχή μας.
Ο αιφνιδιασμός της Αριστεράς από τα γεγονότα που την πρόλαβαν και την ξεπέρασαν, κατέδειξε τις μεγάλες οργανωτικές και προγραμματικές αδυναμίες της, την έλλειψη διορατικότητας και, πάνω απ' όλα, τις αγκυλώσεις της ηγεσίας της και την απόσταση που την χώριζε από την κοινωνία.
Οι καθυστερημένες και σπασμωδικές αντιδράσεις της, είχαν σαν αποτέλεσμα ο χρόνος προσαρμογής στα νέα δεδομένα να επιμηκυνθεί ιδιαίτερα και οδήγησαν σε αδράνεια λόγω της σημαντικής καθυστέρησης (επάνω)προσδιορισμού πολιτικών στόχων.
Στα καθ' ημάς, στην πολύπαθη ελληνική Αριστερά, ζήσαμε το σχηματισμό και την διάλυση του ελπιδοφόρου (;) ενιαίου Συνασπισμού, την περιχαράκωση και το πισωγύρισμα στον αυταρχικό δογματισμό στο Κ.Κ.Ε, τις ρηξικέλευθες τακτικές στο ΣΥΝ, τον περαιτέρω κατακερματισμό της Αριστεράς, ακόμα και σχεδόν ποδοσφαιρικού τύπου μετεγγραφές ηγετικών στελεχών και πολλά άλλα που είχαν σαν αποτέλεσμα την ουσιαστική απαξίωση της και τον εκλογικό μαρασμό.
Η κοινωνία, η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνικής Αριστεράς, δεν μπορούσε να περιμένει τις ηγεσίες των αριστερών κομμάτων να ανασυνταχθούν, ώστε να διεκδικήσει καλύτερο παρόν και μέλλον, κι έτσι έδρασε παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια της. Αγωνίστηκε, χωρίς κομματικές-ιδεολογικές ομπρέλες, για κοινωνική δικαιοσύνη, καλύτερη παιδεία, καθαρότερο περιβάλλον, καλύτερη ποιότητα ζωής.
Τα κόμματα και τα στελέχη της ελληνικής Αριστεράς αντί να βρίσκονται μπροστά στους αγώνες της κοινωνίας, ως όφειλαν, έψαχναν για εκλογικά σωσίβια είτε ακολουθώντας ασθμαίνοντας τις διεκδικήσεις, είτε κλείνοντας το μάτι στο ΠΑΣΟΚ, έχοντας αναγάγει σε ύψιστο στόχο την εκλογική επιβίωση και την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.
Κάποια στιγμή, έστω και καθυστερημένα, μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες, κάποιες αριστερές κινήσεις, πολύ δειλά στην αρχή και τολμηρότερα όσο περνούσε ο καιρός, αντελήφθησαν πως πολιτική και κοινωνική προτεραιότητα στην εποχή μας και τις ανάγκες της ειναι η δράση κι όχι ο ιδεολογικός (επαναπροσδιορισμός και πάλεψαν για την ενότητα δράσης της Αριστεράς.
Το σχέδιο αυτό, η πλατφόρμα κοινής δράσης της ριζοσπαστικής Αριστεράς, πολεμήθηκε και χλευάστηκε από τα πρώτα του βήματα, όχι μόνο από απέναντι πολιτικά αλλά κι από συγγενείς χώρους, από μικρά και μεγαλύτερα κόμματα, κινήσεις και τάσεις της Αριστεράς, που ενδιαφέρονταν για την ιδεολογική καθαρότητα τους και που πάνω απ' όλα οι ηγεσίες τους δεν είχαν (και δεν έχουν δυστυχώς ακόμα) αποβάλλει τις μικρομέγαλες ηγεμονικές τους τάσεις και τις ιδιοτελείς βλέψεις τους.
Το 2007, ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, που κινδύνευσε αρκετές φορές να διαλυθεί πριν προλάβει καλά - καλά συγκροτηθεί, πέτυχε, παρά τον πόλεμο που δέχθηκε, στις εκλογές του Σεπτεμβρίου την μεγάλη και ουσιαστική έκπληξη.
Το 2008 μάλιστα, οι πολιτικές συγκυρίες δημιούργησαν ένα τεράστιο, για τα δεδομένα του χώρου, δημοκοπικό ρεύμα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, κατ' ουσία όμως πλαστό, αφού δεν ανταποκρινόταν εξ ολοκλήρου στις δράσεις του, μια κι ένα μεγάλο του κομμάτι αφορούσε στην εσωκομματική κρίση του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Αυτό το δημοκοπικό ρεύμα είχε σαν αποτέλεσμα μια αδικαιολόγητη ευφορία που έφερε στην επιφάνεια πολλές αδυναμίες. Πέραν της υπεραισιοδοξίας, που είναι έτσι κι αλλιώς επικίνδυνη και αποπροσανατολιστική, οδήγησε στο να χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ την φυσιογνωμία μην μπορώντας να αντιληφτείτε μήνυμα της κριτικής στήριξης που του αναλογούσε.
Τα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις κλπ., δεν επιβράβευαν καμία συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, κανένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, επιβράβευαν την ΕΝΟΤΗΤΑ ΔΡΑΣΗΣ.
Η ελληνική κοινωνία δεν είχε και δεν έχει ανάγκη από άλλο ένα κόμμα, άλλο ένα «ιδεολογικό ευαγγέλιο», άλλη μια «καθοδήγηση» ή άλλο ένα καυγά για τις καρέκλες.
Απαιτεί από την Αριστερά, ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ & ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ.
Αυτά τα στοιχεία αναγνώρισε και επιβράβευσε στην προοπτική του ΣΥ-ΡΙΖΑ με την, αντιστρόφως ανάλογη με το εκλογικό του μέγεθος, πρωτοπορία και δράση του στους αγώνες.
Αυτή την φυσιογνωμία πρέπει να διατηρήσει και σε αυτό το δρόμο πρέπει να προχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Να έχει όργανα διαμόρφωσης του προγράμματος του και συντονιστικά της δράσης του κι όχι ιδεολογικά και καθοδηγητικά.
Να έχει μέλη, συμμέτοχους στην δράση και στην διαμόρφωση των στόχων κι όχι «πιστούς» της όποιας ιδεολογίας.
Η απώλεια της φυσιογνωμίας αυτής, πιθανότητα, θα οδηγήσει στην απώλεια της μεγαλύτερης συνιστώσας του ΣΥ-ΡΙΖΑ, των ανένταχτων ή σωστότερα των ανεξάρτητων αριστερών.
Η απόφαση να είναι κάποιος ανέντακτος, δεν είναι τυχαία. Είναι συνειδητή και προϊόν βαθιάς σκέψης.
Οι αριστεροί πολίτες, έχουν ένα διαφορετικό τρόπο προσέγγισης στην πολιτική, πιο ενδελεχή, απ' ότι πολλοί πολίτες που ακολουθούν τα ισοπεδωτικά αρχηγοκεντρικά δεξιά κόμματα ή τα παλινδρομικά, πολυσυλλεκτικά κόμματα ενός πολιτικού χώρου, χωρίς ιδιαίτερη φυσιογνωμία, που κατ' ευφημισμό ονομάστηκε παλιότερα κέντρο και τώρα με τον πιο trendy όρο, μεσαίος χώρος.
Η πλειοψηφία των αριστερών πολιτών ψάχνει, αναλύει και πάνω απ' όλα δεν αναγνωρίζει καμία πολιτική αυθεντία.
Τα αριστερά κόμματα έχουν, μικρές ή μεγάλες, ιδεολογικές διαφορές σε αντίθεση με τα δεξιά ή και τα κόμματα του μεσαίου χώρου, στα οποία οι διαφορές είναι στα πρόσωπα και/ή επικοινωνιακές.
Ο ανένταχτος αριστερός είναι αυτός που αναγνωρίζει στον εαυτό του το αναφαίρετο δικαίωμα να συμφωνεί με επιμέρους ιδεολογικές ή/και πολιτικές θέσεις περισσότερων του ενός κομμάτων και δεν συμβιβάζεται με την ιδέα να καταπνίξει τις απόψεις του χάριν ενός αόριστου κομματικού καλού.
Αυτοί οι αριστεροί πολίτες είναι που απαίτησαν την συγκρότηση του ΣΥ-ΡΙΖΑ, όχι μια αόριστη ενιαία αριστερά ή ένα υβριδικό «κεντροαριστερό» μόρφωμα, αλλά ένα ενωτικό αριστερό ριζοσπαστικό σχήμα που να θεωρεί δεδομένο αυτό το δικαίωμα για την βάση, τα στελέχη αλλά και για την ηγεσία του.
Αυτοί οι αριστεροί πολίτες είναι που τώρα πια δεν είναι ανένταχτοι, εντάχτηκαν εκ των πραγμάτων, μια και τώρα νοιώθουν ότι είναι ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή την φυσιογνωμία πρέπει να διατηρήσει και να διατρανώσει ο ΣΥΡΙΖΑ για να μπορέσει να πετύχει τον διπλό του στόχο:
1)τον προφανή, δηλαδή τον απεγκλωβισμό κοινωνικών δυνάμεων από άλλους πολιτικούς χώρους και την αύξηση της εκλογικής του δύναμης, και
2) τον ουσιαστικό, δηλαδή την ΑΝΑΤΡΟΠΗ του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού
Η συνεπής και ξεκάθαρη στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον πόλεμο, στον ρατσισμό και στην ξενοφοβία, στον εθνικισμό, στην οικολογική καταστροφή, στην καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και των προσωπικών ελευθεριών, η ασυμβίβαστη στήριξη στη νέα γενιά επιβραβεύτηκαν στις εκλογές του 2007 και πιθανώς λόγιο αυτών, «έμεινε στην ζωή» στις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου 2009).
Αυτή η στάση και μόνο όμως δεν μπορεί να προσελκύσει πολίτες εγκλωβισμένους είτε στην «κεντροαριστερά» είτε σε απολιτική μονοκομματικά σχήματα, είτε στις παγίδες της απομόνωσης και της αποχής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ για να πετύχει την ανατροπή πρέπει να αποδείξει ότι δεν περιορίζεται μόνο σε κινηματική δράση ή συνθήματα.
Είναι αναγκαία η ανάπτυξη πολιτικής και κοινωνικής δράσης. Να πείσει ότι έχει εναλλακτικές, αξιόπιστες και υλοποιήσιμες θέσεις επί όλων των θεμάτων που απασχολούν τους πολίτες και την χώρα, χωρίς να αποφεύγει κάποια, έστω κι αν αυτά είναι «δυσάρεστα».
Ο Μανώλης Γλέζος τον Μάρτιο του 2007 είπε σε μια συνέντευξη του:
«ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει προοπτική κυβερνητική με την πραγματική της έννοια: όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό, ανήκουν στο λαό και ασκούνται από το λαό».
Έχει γίνει πολύς λόγος για την κυβερνητική προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ. Έχουν ακουστεί απόψεις όπως: τώρα είναι η ώρα της «μεγάλης Αριστεράς» που να περιλαμβάνει και το Κ.Κ.Ε και το «καλό» ΠΑ.ΣΟ.Κ, άλλες όπως: καλύτερα να έχουμε ένα κόμμα του 3% παρά να εμπλακούμε «ε «παιχνίδια εξουσίας», άλλες όπως: ο ρόλος της Αριστεράς είναι στην αντιπολίτευση για να ελέγχει την εξουσία κ.ά.
Η Αριστερά είναι η πολιτική έκφραση της κοινωνίας των εργαζομένων, των νέων και όλων των ομάδων που υφίστανται πιέσεις, είναι η πολιτική έκφραση της «κοινωνικής αριστεράς».
Αυτή η Αριστερά, έχει κυβερνητική προοπτική, η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ και επαγωγικά η συντονισμένη εναντίον του ανηλεής πολεμική το αποδεικνύουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον πράγματι θέλουμε οι εξουσίες να πηγάζουν από το λαό. να ανήκουν, στο λαό και να ασκούνται από το λαό, δεν έχει ανάγκη από τοπικές επιτροπές-χώρους ιδεολογικής ζύμωσης, αυτή γίνεται «τις συνιστώσες του, δεν έχει ανάγκη από τοπικές επιτροπές-χώρους καθοδήγησης, έχει ανάγκη από οργανώσεις που να παράγουν πολιτική.
Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να παράγεται στα κλειστά γραφεία μιας πολιτικής γραμματείας, μετά από συνεννοήσεις κορυφής, και να συζητείται στην βάση, αλλά να παράγεται στην βάση και να συζητείται στην πολιτική γραμματεία και στις συνιστώσες.
Τα παλιά οργανωτικά σχήματα με τα στεγανά και τους αποκλεισμούς, έχουν αποτύχει.
H πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να είναι η εκφρασμένη βούληση των πολιτών.
Αυτή η πολιτική Ε)α φέρει την ΑΝΑΤΡΟΠΗ.
Ο λόγος τώρα στον κόσμο του ΣΥΡIΖΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου